Lezing: nr. Wij danken U, God.
Evangelie: Als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft… (Joh. 12,23-28a)
Gust en Noëlla,
Gunter,
geachte familie,
Namens onze parochiegemeenschap bied ik u onze gevoelens van diep en christelijk meeleven aan bij het overlijden van uw zoon, broer en familielid: Erwin Mertens.
Een pijnlijk, maar ook een gelovig vaarwel aan Erwin brengt ons hier samen. Ieder van ons heeft op een eigen manier van Erwin gehouden. Dit afscheid, veel en veel te vroeg, is moeilijk. En al zagen we die vreselijke storm in zijn leven opsteken en al wisten we, misschien tegen beter weten in, dat een afscheid onafwendbaar werd, toch neemt dit niet weg dat het sterven van Erwin diepe wonden slaat in ons hart. Want allemaal voelen we vandaag ontreddering, verloren dromen, geschonden herinneringen, mislukking, bitterheid, verbijstering, verzet en eindeloze droefheid. Het verlies is, zo lijkt het wel onherstelbaar.
Maar alles wat het sterven van Erwin nu aan droefheid in ons teweegbrengt, is teken van de liefde, de genegenheid en de verbondenheid die er tussen hem en ons gegroeid was.
Alleen al onze aanwezigheid hier, de manier waarop zijn collega's zich mee inzetten tijdens deze viering, toont al aan wat Erwin voor ieder betekende.
Erwin was gekend bij iedereen. Hij was optimistisch en wist met een kwinkslag de moeilijkste problemen te verlichten of op te lossen. Hij stond altijd klaar, was er altijd als je hem nodig had. Nooit deed je op hem tevergeefs een beroep. Hij was altijd bereid tot helpen.
Nooit zou hij een verjaardag van iemand vergeten en als hij thuis kwam had altijd wel een attentie bij…
Met hem erbij viel een gesprek nooit stil. Hij kon iedereen bezig houden…op zijn bescheiden manier kon hij ambiance brengen.
Hij hield van het leven, was levenslustig. Hij maakte, tot op het einde nog plannen. Hij wilde deze zomer zeker nog eens naar de Provence. Na zovele jaren dat de ziekte hem parten speelde, had hij opnieuw leren genieten van de gewone dingen van het leven: een streepje muziek, de natuur, rustig op een bank zitten, genieten van spelende kinderen, gewoon samen zijn met familie en vrienden.
Hij gaf ook nooit de moed op. Zelfs toen niemand nog in genezing geloofde, hield hij de moraal hoog. Hij wilde en zou genezen.
En hoewel hij zijn appartement, had opgezegd en ontruimd en terug thuis kwam wonen, toch zei hij altijd dat het maar tijdelijk was. Ook zijn meubels…alleen maar in bruikleen…
Erwin was een zoon, een kleinzoon, een broer, een vriend en collega om van te houden…en om nooit te vergeten.
En toch vinden wij mekaar hier vandaag terug met Erwin voor het laatst in ons midden. We moeten afscheid nemen van iemand die we het liefst van al nog heel lang in ons midden hadden gehouden. Met hem nog hadden kunnen lachen en plezante dingen doen… Maar zoals een storm plots kan opsteken, zo hebben wij, de voorbije dagen de laatste storm in het leven van Erwin meegemaakt. Hij had de wind tegen, de nacht viel in. Ons leven werd overhoop gegooid. Het was een ongelijke en niet te winnen strijd. De overmacht was te groot. Winnen haast onmogelijk. We moeten nu verder, noodgedwongen zonder Erwin.
Maar net als in het evangelie, kunnen we maar recht doen aan wie Erwin voor ons was en wat hij voor zovelen heeft mogen betekenen, door nu te proberen om zijn manier van leven en in het leven te staan tot de onze te maken.
Want terwijl wij vertellen over Erwin, voelen wij opnieuw het leven. Het krijgt de bovenhand op de dood. Wellicht is dat al een beetje verrijzen. En hoe groot het verdriet en de pijn ook is, het mag en kan het leven van Erwin niet verduisteren. Want wat God met Erwin, 31 jaar geleden begonnen is, hebben wij mogen meemaken en dat heeft nu hij er niet meer is, grote waarde.
Toen Erwin werd gedoopt werd er gesproken over de God van het leven. Van in het begin en voor altijd tot over de dood heen, gaat Hij met mensen mee. Die God heeft onze namen geschreven in de palm van zijn hand en in het boek van het leven. Die God, lijdt met ons mee hier en nu, en Hij nodigt ons uit om in geloof op Hem te blijven vertrouwen.
Het is net als iemand me onlangs nog zei: sterven is zwemmen naar de overkant in de zekerheid dat daar Iemand op ons staat te wachten met droge kleren. Als wij dat kunnen geloven, dan kunnen wij gerust zijn dat Erwin niet in het niets is gevallen, maar opgevangen werd … en zo zullen ook wij, als onze tijd gekomen is, mekaar weer vinden, en zeker zal Erwin daar opnieuw op ons staan wachten met droge kleren.
Erwin, wij willen je danken, voor al het goede en mooie dat van jou is uitgegaan, om de glimlach en het geluk dat jij hebt gebracht…waar en bij wie je ook kwam. En ja, we zullen je missen, en het zal niet hetzelfde zijn, nooit meer…maar we zeggen nu A Dieu, tot later, tot bij God. En als ze daar met computerproblemen zitten, zullen ze op jou wel een beroep doen…
Het ga je goed, Amen.
7-2-2004
